Dag 5: van Kedange-sur-Canner naar Racrange

Het zal jullie wellicht opgevallen zijn dat de blogdata niet helemaal synchroon lopen met de echte tijd. Het duurde een paar dagen voordat het blog-idee ontstond, en dus worden deze blogs een paar dagen later geschreven dan de realiteit. We zijn dus niet in ‘realtime’ actueel’ maar pretenderen toch redelijk conform de werkelijkheid verslag te doen. En het is het hartverwarmend dat jullie al zoveel leuke reacties hebben geplaatst, dank daarvoor dat doet ons echt goed. We gaan dus gewoon nog even door met bloggen.

Tevens moet ik nog een mogelijk misverstand uit de weg ruimen. We zijn niet op weg naar Rome, maar volgen de route naar Rome tot aan Basel. Veel minder ver en avontuurlijk natuurlijk, en geheel anders is dan de Rome reis die we eerder maakten. In ieder geval is deze aanzienlijk korter, en vooralsnog vinden we hem ook pittiger.

De etappe van vandaag is eigenlijk weinig over te zeggen. Deze voert door Lotharingen wat, op zijn zachtst gezegd, niet het meest interessante deel van Frankrijk is. Niet zozeer omdat het landschap niet mooi is, we zouden graag wat stukken hiervan ook in Nederland hebben: heuvelachtig, afwisselend bos, akkerbouw, weilanden, boerderijen, gewoon een mooie omgeving. Wat het een beetje triest maakt is dat vrijwel elk dorpje dat je  tegenkomt leeg is, soms verkrot, en in ieder geval is er in geen velden of wegen een koffietentje of barretje te bekennen, en ook weinig leuke picknickplekjes. Terwijl dat juist voor ons een essentieel onderdeel van de tocht is. Met als gevolg dat we de eerste 45 km vrijwel zonder te stoppen (plaspauzes van Renee uitgezonderd) doorfietsen. Als we dan eindelijk in het dorpje Hemilly op een schaduwrijk bankje in het centrum ons broodje smeren, worden we verrast door een dame die ons een dienblad brengt met een kan citroenlimonade en een pot ijsthee, inclusief twee kommen, en ons dat aanbiedt als ‘ geschenk uit de hemel’. Zo aardig, en gezien de temperatuur op dat moment ook uitermate waardevol. Dit soort ontmoetingen zijn toch wel een kers op de toch al rijk gevulde taart.

We vervolgen onze route naar de gisteren al geboekte B&B, een stukje van de hoofdroute af, in het dorpje Racrange. We hebben dit adres uit het boekje en het verscheen ook op Booking.com, en nadat Hans dit had geboekt bleek hij een verkeerde datum te hebben gekozen. Gelukkig kon dit snel telefonisch worden rechtgezet en nu zijn we dan op weg naar B&B au Presbytere. Van Anne en Eric Oger. Daar aangekomen kunnen we de fietsen de tuin in loodsen en worden begroet door twee honden, en er zijn ook nog wat katten in het huis. In de reacties op de website werd er wel wat geklaagd, volgens Anne door huisdierhaters, want ze deed haar best om het B&B schoon, reuk en haarvrij te houden. Wat gezien het pand, dat helemaal was volgeladen met van alles, een onmogelijke opgave is. We hadden ook aangegeven mee te willen eten en dat hebben we geweten, het was gewoon genant. Eric woog minstens 150 kilo en had last van zijn heup, bewoog zich moeizaam voort op krukken, maar kon pas geholpen worden als ie flink zou afvallen. Dus hij zette zich wel achter de barbeque voor ons, maar at niet mee. En Anne haalde de ene schaal naar de andere uit de chaotische keuken naar de tuin, waarvan het onmogelijk was om alleen al van elk gerecht een klein hapje te proeven, zoveel eten stond er. Overigens wat we hebben gegeten was wel heerlijk, van alles uit de streek en afgemaakt met een ijsje met sterke drank. En onderwijl vertelde Anne in prima engels allerlei anekdotes van gasten die ze de laatste 15 jaren in de B&B hadden gehad, waaronder Heel veel fietsers van de benjaminse route.

Wij hadden om te slapen ‘het kippenhok’ wat aanzienlijk ruimer was dan vermoed, maar het stond wel vol stond met plaatjes van kippen, kippen op t behand, wandkleden met kippen, stoffen kippen etc. etc.

Wel hebben we hier prima geslapen en het ontbijt, wat we samen met een familie uit Estland genoten, was weer minstens zo uitgebreid als het avondeten daarvoor. Met als klap op de vuurpijl het lievelingskostje van Renee, pancakes met originele Canadese Marble Sirup. Dat deed de herinnering aan onze eerste Canada trip herleven waar we dit op een KOA camping geserveerd kregen, weten jullie nog Henk en Andrea?

Kortom een aparte overnachting na een zware etappe, morgen gaan we het gebied van de etangs in en wordt het zeker wat meer gezellig onderweg.