Dag 6: van Racrange naar Henridorff

Zoals gisteren al gememoreerd starten we met een te uitgebreid ontbijt. En omdat Anne vandaag naar een bruiloft van een nichtje moet is ze nogal gestresst. Dat neemt niet weg dat we het met de esten (zo heten de inwoners van Estland toch), met dan met name de vrouw, gezellig hebben. Als ze hoort dat we met de fiets vanuit Holland komen is ze gelijk vol interesse, is dat niet erg gevaarlijk tussen al die auto’s, en vervolgens laten wij het boekje met de drukkeweg-vemijdende route zien en ze maakt er gelijk een foto van om de route later te googlelen.

Om kwart over negen zitten we op de fiets en rijden in de koelte door het heuvelland. Heerlijk rustige landwegen, iets leukere gehuchten waar we doorheen komen, dat gaat helemaal goed komen vandaag. En als we om elf uur in Mittersheim aankomen aankomen en het eerste terras is open kan de dag niet meer stuk. Ze hebben weliswaar geen koek, maar wij waren zo slim om van de volgeladen ontbijttafel twee muffins mee te nemen en die komen nu goed van pas. 

Daarna gaat de route tussen een  kanaal en een meer, dat ze hier etang noemen, door. Een beetje vergelijkbaar met ZuidFrankrijk toe we vorig jaar van de Pyreneeën terugreden, ook daar een kanaal tussen twee grote plassen.

Vervolgens via wat heuvels naar de grootste stad in de omgeving, Sarreburg. Met inderdaad een brug over de rivier de Sarre, die in Duitsland verder gaat als de Saar. Waardoor ik steeds dacht dat Sarreburg de Franse naam was van Saarbrucken, maar dat is dus niet zo.

Sarreburg is naast haar terrasjes ( ff uitproberen) ook beroemd om het grootste  glas-in-lood raam ter wereld, van wel 12 meter hoog, gemaakt door Sagall. We rijden erlangs en het is inderdaad groot maar we nemen niet de tijd om de kerk ook in te gaan om het licht er doorheen te zien vallen. Dom misschien, maar we verlangen naar het eindpunt van de route, want het is inmiddels al ruim boven de 30 graden geworden. Op de kaart gaat de route verder langs het kanaal Rijn-Marne, op basis waarvan wij verwachten dat de rest van de route wel vlak zal zijn. Maar we moeten toch een fikse heuvel op, en men heeft door die heuvel een tunnel gegraven waar de boten doorheen kunnen. Vroeger getrokken via een lier, nu mogen ze op eigen motor varen want er is ventilatie aangelegd. We hebben zoiets eerder gezien op de route naar de mediterranee, en toen was Ad zo onder de indruk dat ie zijn helm vergat mee te nemen.

Ziet er wel spooky uit zo’n kanaal door een berg, je krijgt een beetje het Fata Morgana gevoel.

Na een lekker broodje op de picknickplaats bij de tunnel, gaat de route werkelijk verder langs het kanaal naar de camping van vanavond. Het enige wat er verder te vermelden is, is dat Hans het aan de stok krijgt met een Fransman die met klein kind en hond midden op het fietspad loopt waar wij net van een sluisje naar beneden komen denderen. Dat gaat maar net goed, en dan blijkt ons Frans best wel redelijk te zijn om deze man duidelijk te maken dat hij niet handig bezig is. Gelukkig verstaan we hem niet.

De camping heeft een heus trekkersveldje, en daar staat reeds 1 klein tentje, naast een stevige motor. De eigenaar zie ons onze luxe trekkerstent opzetten en als ie staat komt hij toch even kijken. Inderdaad is ons tentje veel ruimer dan de hunne, die zal dan wel flink zwaarder zijn. Maar als wij hem laten zien dat het slecht 2650 gram weegt (staat op de zak) maakt ie er gelijk een foto van.

Tevens is er op de camping nog een aardige verrassing. Direct ernaast ligt een prima restaurant, waardoor we weer onze voorraad aan adventure food niet aan hoeven te spreken. En aangezien het inmiddels ook in de avond steeds warmer wordt genieten we heerlijk van het terras en het ter plaatse gestookte bier (het restaurant herbergt een micro-brouwerij, dus de foto’s daarvan worden gelijk gedeeld met Petra en Rene)

Want we zijn als jonge pensionado’s nog vol in de sociale media en andere electronische hulpmiddelen. Zo hebben aan hardware we bij ons, een samsung en een apple smartphone, een ipad, een garmin navigatie-device,  en houden we de route via GPS bij, zetten alle info per etappe op Strava, zijn veelvuldig aan het whatsappen en maken bij het zoeken veelvuldig gebruik van booking en google. Waar is de charme van de papieren kaart gebleven?

Het betekent echter wel dat we op de camping aangewezen zijn op elektra, want zowel de fietsaccu als de accu’s van al die devices moeten de volgende ochtend weer opgeladen zijn.