Dag 2: Van Monschau naar Obereisenbach

We staan bijtijds op, ontbijten simpel, en zijn al vroeg op weg. En gelijk is het een hele klim terug naar de Vennbahn. Dat doen we overigens via een andere route dan naar beneden, door een mooi dalletje langs een riviertje en dus begint de tocht met mooie uitzichten. Het zonnetje schijnt wel maar nog niet echt overtuigend, maar het is in ieder geval droog. Onderweg de nodige herkenningspunten van de tocht 4 jaar geleden: de camping waar we wilden gaan staan maar die was opgedoekt:dat is ie dus nog steeds. Het gebrek aan open koffietentjes, dat is er ook nog steeds, vandaar dat we bij de splitsing bij Waimes toch maar de route afgaan om in het centrum een open koffietentje te zoeken. Dat is er gelukkig, ze hebben prima koffie en draaien uitstekende muziek en de bediening roept voortdurend uitgelaten ‘bonjour’, die hebben nog echt lol in hun werk. En ze serveren pain-au-chocolat en croissant bij de koffie. Wat anders dat de appeltaart met slagroom maar het vult ook. 

Vervolgens weer terug naar de route, waar we nu het punt naderen dat onze route gaat afwijken van de groene route. Maar voordat we dat punt bereiken nog even een schrik: op een hele smalle afdaling wordt de weg versperd door een helse machine: er wordt geasfalteerd. En is is nog maar een uiterts smal stukje over waar we door teer en modder kunnen passeren, overigens geholpen door de werklui. Even later zijn we ervoorbij en uit de stank, en kunnen we een paar kilometer genieten van vers asfalt.

Op de Vennbahn is het weer erg druk met fietsers, de meeste met een paar tasjes voor een dagtocht of een hotel-toertochtje. Maar soms ook fietsers met voor en achtertassen die duidelijk een langere tocht aan het maken zijn. Zo komen we een stel tegen waarvan later blijkt dat ze dezelfde tocht als wij fietsen, ze zijn alleen niet heel erg spraakzaam.

Net voor Burg Reuland nemen we afscheid van de Vennbahn en duiken het Ourdal in. Een schitterend dal waarvan er maar een nadeel is, de eerste 8 kilometer loopt er geen weg doorheen. En moeten we dus het dal uitklimmen,, 170 meter omhoog, aan de Duitse kant (De Our ligt op de grens van Luxemburg en Duitsland), en na 15 km licht glooiend door de Eiffel dalen we weer af, naar wat een leuk Duits stadje zou moeten zijn. Zou moeten zijn, maar het geheel is nogal vervallen en verlaten, en het eind van de dag begint te naderen en we moeten ook nog een leuke slaapplaats vinden. Nu dat is het motorrijders hotel in Dasburg dus niet, we hebben onze hoop gevestigd op de camping, ondanks dat de foto’s laten zien dat het zo’n camping met veel vaste plaatsen is zoals je die hier vaak ziet.

Maar het geluk lacht ons toe, op het enige terras van Dasburg waar ze een biertje schenken zie we op internet dat er 5 km verder, een mooie camping staat waar ze niet houden van vaste plaatsen, douchemuntjes en slagbomen. Nu dat treft daar houden wij ook niet van en dus plakken we nog wat extra kilometers aan onze toch al lange rit en zetten koers naar die camping. En passant ook de twee nederlanders die we eerder tegenkwamen ook van deze tip voorzien.

De camping is inderdaad schitterend, mooi plekje, schitterend sanitair (Renee heeft het nog nooit zo mooi gezien) en naast de camping een restaurant waar we die avond dan ook gretig gebruik van maken. Enig minpuntje: zodra we de tent willen opzetten begint het te regenen, maar dat duurt gelukkig maar 10 minuten. En zo komt het na een lange fietsdag van 84 km) toch nog helemaal goed.