Dag 1: Van Epen naar Monschau

Nadat we met fietsen en 10 tassen in de auto naar Mechelen zijn gereden (met onderweg toch weer een file van een half uur, dat gaan we de komende periode gelukkig missen), hebben we de auto gestald en waren in no-time opgeladen en op weg. Met als eerste doel een terras om de eerste koffie van de dag te scoren. Dat dient zich al aan na 5 km, in Epen, en omdat we vrij snel daarna Belgie intrekken waar de gezellige terrassen minder ruim gezaaid zijn, zitten we even later aan koffie met een heerlijke, ruim bemeten vlaai. In het zonnetje, en het doet al een beetje buitenlands aan met die mooie heuvels rond het Geuldal. De Benjaminse route loopt in het begin langs de door ons gefietste route 4 jaar geleden, met Ad en Marianne naar De middellandse zee. Toen kampeerder we na twee dagen fietsen (vanaf Zetten) in Epen, vrijwel op de plek waar we nu fris onze tocht starten. En net als toen vallen de eerste tientallen km toch wat tegen. Niet qua natuurschoon, het geuldal staat garant voor mooie uitzichten en ook niet qua weer, want het is lekker zonnig, maar we komen toch wat hoogtemeters tegen en als die omhoog gaan (anders zouden het wel laagtemeters heten) wordt het toch zwoegen. Daarbij is Renee nog niet volledig van alle lichamelijke ongemakken hersteld, waarover later meer, en dus hakken die kuitenbijters hakken er toch aardig in. Zeker als je een stukje over de grens percentages van boven de 15 procent tegenkomt, dat zijn de extra kleine versnellingen van onze fietsen echt noodzakelijk. Conform onze verwachting geen gezellige terrasjes in de Belgische dorpjes die we doorkruisen, dus de eerste 30 km fietsen we stug door richting de Vennbahn. Bij het laatste dorpje voor deze fietssnelweg, in Raeren, worden we nog even vergast op een opgebroken hoofdstraat die ons over de kermis voert, maar gelukkig is die verlaten en na een laatste steile klim naar station Raeren bereiken we de Vennbahn. Het gehoopte terrasje waar we indertijd zo’n heerlijke koffie hadden gescoord blijkt helaas niet open te zijn, dus we moeten onze mondvoorraad een paar km verder op ene bankje verorberen. Wat prima gaat, de boterhammetjes kaas vliegen erin. De Vennbahn is dan wel een fietssnelweg, mooi geasfalteerd en niet steil op en neer, maar er moet toch geklommen worden en wel continu met een procentje of twee, zeg maar vals plat. Dat voel je op termijn toch wel in de benen kruipen. Gelukkig is er wat afleiding, zoals twee fietsers met bepakking (weliswaar minder dan de onze) die we regelmatig tegenkomen omdat we afwisselend even stoppen. Dat vraagt om een praatje, en Hans komt er al fietsend achter dat zij op weg zijn naar de Mediterranee, via de ons welbekende Groene Route. Zij hebben geen tent bij zich en overnachten in hotelletjes en B&B’s. Ook zij zijn op weg naar de overnachtingsplaats Monschau. Daar zijn we inmiddels aangekomen en via de bekende afdaling naar, en de klinkers in het centrum dubben we even, eerst naar het terras voor een biertje, of gelijk naar de camping?
Omdat we de camping kennen en hij best snel kan vollopen kiezen we voor het laatste, en dat is maar goed ook want er is niet heel veel keus meer op het trekkersveldje en de camping is verder flink gevuld. En ze hebben gelukkig hier ook bier dus zodra het tentje staat trekken we een pint open, schenken de geleende bierglazen vol en vullen het uitgezwete zout aan met chips.

Het voordeel van het vroeg op de camping staan is dat je op je gemak de nieuw aangekomen trekkers kan bekijken, en hoewel dat meestal niet echt spectaculair is komen er nu toch twee fietsbikkels de camping oprijden. Hij heeft achter zijn mooie volgeladen Santos een fietskar hangen en zij heeft een al niet minder volgeladen Santos, het speciale is de twee kindertjes die uit de fietskar komen. Een van 7 maanden die dan ook gelijk aan de borts gaat, en de ander van een jaar of 3 die ook volop aandacht nodig heeft. En ze zetten georganiseerd de flinke tent op en installeren zich met stoeltjes en kookspulletjes, want er moet natuurlijk ook nog gekookt worden.  Ze zijn in voor een kletspraatje en zo vernemen we dat ze op weg zijn naar huis na twee weken trekken door belgie, duitsland en luxemburg. Waarbij ze niet al te mooi weer hebben gehad, maar dat mocht hun pret niet drukken. Om de dag een dagje fietsen en ene dagje op de camping, wij vinden het behoorlijk stoer.

Omdat het restaurant op de camping zijn deuren definitief heeft gesloten moeten we wel naar Monschau voor ons avondeten. We vinden een prima plek (er is niet heel veel open dus dat is makkelijk kiezen) en blijken heel toevallig naast de fietsers terecht te zijn gekomen die we eerder die dag spraken, die van de Groene Route. Dat geeft nog wat gezelligheid, zij is de initiator van de rit en hij moet er nog wat aan wennen, zo de hele dag op de fiets. Ervaring met trektochten had hij wel, maar dan op de motor, en dan is 40 km op de Vennbahn tussen bomen en struiken omhoog fietsen toch andere koek. Maar gelukkig kunnen we ze geruststellen met wat verhalen van onze eigen ervaringen op de groene route. Maar ja toen waren we met Ad en Marianne en we hebben inmiddels beide vastgesteld dat het met zijn vieren toch gezelliger is dan met zijn tweetjes. Maar ja Ad is nog te verknocht aan het werk dus vooralsnog zullen we ons met zijn tweetjes ook moeten vermaken, wat overigens vooralsnog prima lukt.

Na het lekkere eten in Monschau blijkt het op de terugweg naar camping Perlenau flink afgekoeld te zijn en ons tentje staat vlak naast een stromend riviertje, dus de verwachting is dat het wel koud gaat worden vannacht. Nu heeft Renee een nieuwe slaapzak die tegen lage temperaturen bestand is, maar Renee is dat zelf wat minder. Het gevolg laat zich raden: een deel van de nacht rillend in de slaapzak, een deels ook wakkergehouden door het kleintje van de fietskampeerders die midden in de nacht nog een paar voedingen moest hebben. Dus echt uitslapen is er de eerste nacht niet bij voor Renee.